Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Η Πρόεδρος της Α’ΕΛΜΕ Αιτ/νιας για απεργίες


Στην τελευταία απεργία ρώτησα πολλούς από αυτούς που μαζευτήκαμε στην συγκέντρωση:
Γιατί είσαι εδώ σήμερα:
Και οι απαντήσεις ήταν πολλές
-         Μα σε κάθε απεργία συμμετέχω
-         Γιατί νιώθω πολύ μόνος όταν τέτοια μέρα κλείνομαι στο σπίτι μου
-         Μα δεν θα πάμε μετά για ούζο;
-         Θέλω να διαμαρτυρηθώ
-         Μα δεν ψήφισα Παπανδρέου
-         Γιατί δεν έχω κάτι άλλο για να ελπίζω
-         Δεν ξέρω, αλλά το κάνω συχνά
-         Γιατί στην δουλειά θα ντρεπόμουνα να πάω
-         Γιατί βαρέθηκα να με κοροϊδεύουν
-         Γιατί μετά το μνημόνιο έχω χορτάσει σφαλιάρες
-         Γιατί εδώ νιώθω πως είμαι κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου
-         Γιατί δεν θέλω να μου μειώσουν κι άλλο τον μισθό μου
-         Γιατί δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί»
-         Γιατί «λεφτά υπάρχουν», αλλά δεν τα βρήκαμε εμείς
-         Γιατί θύμωσα όταν με είπαν «κοπρίτη»
-         Ανησυχώ για τα παιδιά μου. Φοβάμαι πως κάποιοι τους κλέβουν το μέλλον τους
-         Γιατί έχω συνηθίσει να με αποκαλούν «γραφικό» - εξάλλου είναι ένα επάγγελμα που χάνεται
Κι επειδή οι απαντήσεις ήταν πολλές θέλησα να τις μαζέψω και να τις κάνω μία, που αν ήταν δυνατόν να τις περιλαμβάνει όλες. Να λέει ότι στην απεργία μαζευτήκαμε επειδή είχαμε ανάγκη από μια ώθηση για κάτι νέο, για μια δύναμη, ένα πέταγμα, ένα όνειρο, από μια παρόρμηση και επιθυμία ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας και τη μιζέρια της καθημερινότητας. Να μιλάει όχι μόνο γι αυτούς που συμμετείχαν στην τελευταία απεργία αλλά και τους απεργούς της Πρωτομαγιάς του Σικάγου, τους καπνεργάτες του ‘36 στην Θεσσαλονίκη και τους καθηγητές της απεργίας του ’97 αλλά και τους καταληψίες μαθητές του 91.
Κι έτσι κατέληξα. Στο πανό της επόμενης διαδήλωσης, θα γράψω με όσο γίνεται μεγαλύτερα γράμματα:
«Είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε πως μπορούμε να είμαστε ζωντανοί κι ευτυχισμένοι, μόνο αν είναι και οι άλλοι.»
 Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι ανοίγουμε τα φτερά μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να πετάξουμε. Όμως οι γλάροι δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αν δεν ανοίξουν τα φτερά τους. Κι εμάς το πέταγμά τους μας συγκινεί ακόμα!



Νατάσα Γιαννούλου
Πρόεδρος Α’ΕΛΜΕ Αιτ/νιας

3 σχόλια:

  1. Αγαπητή κυρία Πρόεδρε

    Δεν καταλαβαίνω γιατι κάποιοι συνάδελφοί σας απάντησαν πως "δεν είναι κοπρίτες" μιας και δεν αφορά αυτός ο χαρακτηρισμός όσους μπήκαν στο Δημόσιο με νόμιμες και διαφανέις διαδικασίες που δεν παρακάμπτονται(π.χ εκπαιδευικοί).
    Με τέτοιες γενικεύσεις, το κίνημα των εκπαιδευτικών δεν παίρνει ΩΘΗΣΗ αλλά συρικνώνεται και πάει για...ούζα και για τσίπουρα. Όσο για τα λεφτά...φοβάμαι πως υπάρχουν πολλά και "μαύρα" στα απογευματινά ιδιαίτερα των συναδέλφων σας, που φυσικά δεν αναστέλλονται τις ημέρες που απεργείτε...(ή μηπως είναι ψέμα αυτό?)
    Κάνετε και καμμιά ρηξικέλευθη πρόταση...Θέλετε να σας βοηθήσω?
    1)Τα εκπαιδευτικά σας σεμινάρια μπορείτε να επιλέγετε να τα κάνετε Ιούλιο ας πούμε
    2)Να προτείνετε την μείωση των εκπαιδευτικών εκδρομών "μαϊμού" που απομυζούν χρήματα απο τους έρημους γονείς και μειώνουν τον εκπαιδευτικό χρόνο (επισκέψεις σε Mall και σε ξανυχτάδικα) μέχρι πρωίας.
    Επίσης την ώρα που δίνεται "ωθηση" ρωτήστε και τους μαθητές τι εισπράτουν απο τους αγώνες σας...Πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων θα σας πούν πως είναι μια ωραία γι αυτούς ανάπαυλα...
    Για να μην νομίζετε δηλαδή πως την επομένη μιας τέτοιας (το τονίζω αυτό) κινητοποίησης "ανέβηκε" η κοινωνική συνείδηση..
    Πρέπει να βοηθήσετε τον κλάδο σας να αποκτήσει ξανά το κύρος του φορέα προόδου και τον σεβασμό που απολάμβανε κάποτε..

    Καλημέρα σας
    (δεν λέω καληνύχτα...οπως είδατε είμαι ευγενής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντί απάντησης στον "ευγενή" κύριο

    «Το παθιασμένο μίσος μπορεί να δώσει νόημα και σκοπό σε μια άδεια ζωή».
    Eric Hoffer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή κυρία πρόεδρε
    Δεν νομίζω πως πρέπει να μισεί κανείς παθιασμένα για να έχει νόημα και η σκοπό η ζωή του....απλά να οραματίζεται, να σκέφτεται, να κάνει αυτοκριτική και να παλεύει να διορθώσει τα κακώς κείμενα, χωρίς την γνωστή εμμονή του νεοέλληνα να μεταθέτει όλες τις ευθύνες του σε άλλους..
    Και κάτι ακόμη για να μην θεωρηθεί πως οι αναφορές είχαν προσωπικό χαρακτήρα...Μπορεί η πρόεδρος να μην κάνει μαύρα ιδιαίτερα...αποκλείεται όμως να μην γνωρίζει οτι κάνουν πολλοί άλλοι, και μάλιστα τα προκαλούν έντεχνα μέσα απο την επιρροή των καθηγητών προς τους γονείς όπου επίσης καλλιεργείται η όρεξη των γονέων να απαιτούν και καλές βαθμολογίες..(αυτό το ξέρουν και οι πέτρες)
    Καλή δύναμη στο δύσκολο έργο σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή