Κουβέντα μεγάλη γίνεται για το αν και πόσο πρέπει να είναι κλειστές οι παραλίες της Ναυπάκτου για τα αυτοκίνητα. Άλλοι λένε συνεχώς, άλλοι για 3 μήνες, άλλοι για 6, άλλοι δε λένε... καθόλου.
Κατά τη γνώμη μου το θέμα είναι σημαντικό, αφού πέρα από τη λειτουργική έχει και πολιτική φύση. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: σε τι πόλη θέλουμε να ζούμε; Σε αυτό το ερώτημα απαντάμε με την επιλογή του τρόπου που θα διαχειριστούμε το παραλιακό μας μέτωπο.
Η μία άποψη λέει ότι οι δρόμοι πρέπει να παραμένουν ανοιχτοί για να... δουλέψουν τα παραλιακά μαγαζιά. Ειλικρινά τόσες μέρες δεν έχω ακούσει άλλο επιχείρημα, μιας και όσα διατυπώνονται περί κυκλοφοριακού και εξυπηρέτησης των κατοίκων τα θεωρώ απλά ανυπόστατα. Πολύ απλά το κυκλοφοριακό, με ή χωρίς κυκλοφορία στους παραλιακούς δρόμους παραμένει το ίδιο: ασφυκτικό. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ το επιχείρημα της δυσκολίας για τους κατοίκους, αφού τέτοιες δυσκολίες δέχονται καθημερινά όλοι οι κάτοικοι του κέντρου όλο το χρόνο. Όπως λοιπόν δεν μπορεί να παρκάρει κοντάστο σπίτι του ο κάτοικος της Τζαβέλλα ή της Αποκαύκου, έτσι και ο κάτοικος του Γριμπόβου ξεβολεύεται.
Ακόμα και αυτό το επιχείρημα όμως δεν στέκει. Για να το καταλάβουμε αυτό αρκεί μια στοιχειώδης παρατήρηση: πόσο κόσμο έχει το καλοκαίρι η -ελεύθερη στην κυκλοφορία οχημάτων- πλατεία του λιμανιού στις 10:00 το βράδυ και πόσο κόσμο έχει το Γρίμποβοόταν είναι κλειστό. Η σύγκριση είναι συντριπτικά υπέρ της απαγόρευσης της κυκλοφορίας των οχημάτων, κάτι που φαίνεται από το πόσες είναι οι κενές καρέκλες στις δύο περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που, σε όλο τον κόσμο, οι πεζοδρομήσεις ανεβάζουν κατακόρυφα τις αξίες των ακινήτων και την εμπορική κίνηση των περιοχών. Εκτός και αν η Ναύπακτος κατέχει κάποια ιδιαιτερότητα που δεν έχει η Αθήνα, η Πάτρα, ο Βόλος, η Αλεξανρούπολη κλπ κλπ.
Το πιο αποκαλυπτικό είναι ότι το επιχείρημα για ανοιχτές στα οχήματα παραλίες βασίζεται στην ανοχή προς την παρανομία.Λέγεται ότι με ανοιχτές παραλίες θα πηγαίνει περισσότερος κόσμος στα μαγαζιά επειδή μπορούν να παρκάρουν. Αυτό την ώρα που ΟΛΟΙξέρουν ότι το παρκάρισμα απαγορεύεται στο Γρίμποβο και από τις δύο πλευρές. Ουσιαστικά το επιχείρημα αυτό εδράζεται στη διαπραγμάτευση επί της παράνομης στάθμευσης, σαν αυτή να είναι δικαίωμα και όχι οδική παράβαση. Το γεγονός ότι αυτό το στοιχείο κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο είναι ενδεικτικό της ποιότητας του διαλόγου που κάνουμε.
Είναι η ίδια λογική που κατάργησε στην πράξη τις ρυθμίσειςαντιδρόμησης των παραλιών. Μια ρύθμιση που προτάθηκε ώστε να μειωθεί ο κυκλοφοριακός φόρτος επί του παραλιακού μετώπου. Στόχος που επιτεύχθηκε μέχρι την κατάργηση του μέτρου που ήρθε επειδή δεν... βόλευε τις παραλιακές εποχούμενες περαντζάδες. Η ίδια λογική που χωροθετεί θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης στα πεζοδρόμια, θέσεις τουρισιτκών λεωφορείων στον ποδηλατόδρομο, που οδηγεί σε όλα τα παράξενα που βλέπουμε στη Ναύπακτο.
Αν ακολουθήσουμε την άποψη της κυκλοφορίας οχημάτων στις παραλίες, τότε αυτές θα παρουσιάζουν και το καλοκαίρι την εικόνα που έχουν την άνοιξη: αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια (τίνος άραγε;), αυτοκίνητα να πηγαίνουν ανάποδα, αυτοκίνητα παρκαρισμένα -παράνομα και στις δύο περιπτώσεις- στονποδηλατόδρομο ή απέναντι. Μια εικόνα καφρίλας με λίγα λόγια.
Εγώ θα προτιμούσα να ζω σε μια πόλη διαφορετική. Όπου ο κόσμος θα μπορεί να κάνει ποδήλατο χωρίς να βιάζουν το χώρο που του αναλογεί τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να περπατήσει χωρίς να κάνει ελιγμούς ανάμεσα σε λαμαρίνες, να αράξει και να χαλαρώσει χωρίς την εξάτμιση στο κεφάλι του, να μπορεί να κάτσει κάτω από τοπλατάνι την ώρα που παίζουν τα παιδιά του. Μια πόλη φιλική στον άνθρωπο, πιο κοντά στο μέτρο του, χωρίς θόρυβο, χωρίς την επιβολή του αυτοκινήτου. Μια πόλη όπως είναι η Ναύπακτος με κλειστές τις παραλίες. Παρεμπιπτόντως μια τέτοια πόλη είναι πιο ελκυστική επίσης και επομένως πιο επικερδής και για τους επαγγελματίες.
Πρέπει λοιπόν να παρατείνουνε το διάστημα της πεζοδρόμησης των παραλιών από άνοιξη έως και φθινόπωρο. Πρέπει να ενώσουμε το παραλιακό μας μέτωπο, είτε με τη δημιουργία του πεζοδρόμου που προβλέπει η μελέτη Ανδριωτάκη από Γρίμποβο έως λιμάνι, είτε με την πεζοδρόμηση της οδού Αποκαύκου. Πρέπει να ενώσουμε κεντρικά σημεία όπως πχ η πλατεία Φαρμάκη με το παραθαλάσσιο μέτωπο μέσω δικτύου πεζοδρόμων. Πρέπει φυσικά να δημιουργήσουμε χώρους στάθμευσης ώστε επιτέλους τα οχήματα να χρησιμοποιούν τις οδούς μόνο για να κινούνται. Για παράδειγμα στοΓρίμποβο υπάρχει η βόρεια πλευρά του Ξενία και ο χώρος των παζαριών που προσφέρονται για στάθμευση.
Κατανοώ ότι υπάρχει η διάσταση του πολιτικού κόστους. Ωστόσοτέτοιες αποφάσεις είναι που μένουν και χαρακτηρίζουν στο πέρασμα του χρόνου τους εκάστοτε διοικούντες. Αν σκεφτούμε ποια ονόματα θυμάται ο κόσμος της Ναυπάκτου θετικά, θα δούμε ότι σχετίζονται με τέτοιου εύρους και είδους παρεμβάσεις. Μετά από χρόνια κανένας δεν θυμάται πράγματα που αγγίζουν την καθημερινή λειτουργία. Αντίθετα, αυτό που μένει είναι ο χαρακτήρας της πόλης πριν και μετά από κάθε θητεία.
Ειδικά δε σε εποχές μειωμένων προσδοκιών όπως η τωρινή, οι ηγεσίες κρίνονται κυρίως από τη φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τη στάση τους σε τέτοιας φύσης ζητήματα.
Κατά τη γνώμη μου το θέμα είναι σημαντικό, αφού πέρα από τη λειτουργική έχει και πολιτική φύση. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: σε τι πόλη θέλουμε να ζούμε; Σε αυτό το ερώτημα απαντάμε με την επιλογή του τρόπου που θα διαχειριστούμε το παραλιακό μας μέτωπο.
Η μία άποψη λέει ότι οι δρόμοι πρέπει να παραμένουν ανοιχτοί για να... δουλέψουν τα παραλιακά μαγαζιά. Ειλικρινά τόσες μέρες δεν έχω ακούσει άλλο επιχείρημα, μιας και όσα διατυπώνονται περί κυκλοφοριακού και εξυπηρέτησης των κατοίκων τα θεωρώ απλά ανυπόστατα. Πολύ απλά το κυκλοφοριακό, με ή χωρίς κυκλοφορία στους παραλιακούς δρόμους παραμένει το ίδιο: ασφυκτικό. Επίσης δεν μπορώ να δεχτώ το επιχείρημα της δυσκολίας για τους κατοίκους, αφού τέτοιες δυσκολίες δέχονται καθημερινά όλοι οι κάτοικοι του κέντρου όλο το χρόνο. Όπως λοιπόν δεν μπορεί να παρκάρει κοντάστο σπίτι του ο κάτοικος της Τζαβέλλα ή της Αποκαύκου, έτσι και ο κάτοικος του Γριμπόβου ξεβολεύεται.
Ακόμα και αυτό το επιχείρημα όμως δεν στέκει. Για να το καταλάβουμε αυτό αρκεί μια στοιχειώδης παρατήρηση: πόσο κόσμο έχει το καλοκαίρι η -ελεύθερη στην κυκλοφορία οχημάτων- πλατεία του λιμανιού στις 10:00 το βράδυ και πόσο κόσμο έχει το Γρίμποβοόταν είναι κλειστό. Η σύγκριση είναι συντριπτικά υπέρ της απαγόρευσης της κυκλοφορίας των οχημάτων, κάτι που φαίνεται από το πόσες είναι οι κενές καρέκλες στις δύο περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που, σε όλο τον κόσμο, οι πεζοδρομήσεις ανεβάζουν κατακόρυφα τις αξίες των ακινήτων και την εμπορική κίνηση των περιοχών. Εκτός και αν η Ναύπακτος κατέχει κάποια ιδιαιτερότητα που δεν έχει η Αθήνα, η Πάτρα, ο Βόλος, η Αλεξανρούπολη κλπ κλπ.
Το πιο αποκαλυπτικό είναι ότι το επιχείρημα για ανοιχτές στα οχήματα παραλίες βασίζεται στην ανοχή προς την παρανομία.Λέγεται ότι με ανοιχτές παραλίες θα πηγαίνει περισσότερος κόσμος στα μαγαζιά επειδή μπορούν να παρκάρουν. Αυτό την ώρα που ΟΛΟΙξέρουν ότι το παρκάρισμα απαγορεύεται στο Γρίμποβο και από τις δύο πλευρές. Ουσιαστικά το επιχείρημα αυτό εδράζεται στη διαπραγμάτευση επί της παράνομης στάθμευσης, σαν αυτή να είναι δικαίωμα και όχι οδική παράβαση. Το γεγονός ότι αυτό το στοιχείο κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο είναι ενδεικτικό της ποιότητας του διαλόγου που κάνουμε.
Είναι η ίδια λογική που κατάργησε στην πράξη τις ρυθμίσειςαντιδρόμησης των παραλιών. Μια ρύθμιση που προτάθηκε ώστε να μειωθεί ο κυκλοφοριακός φόρτος επί του παραλιακού μετώπου. Στόχος που επιτεύχθηκε μέχρι την κατάργηση του μέτρου που ήρθε επειδή δεν... βόλευε τις παραλιακές εποχούμενες περαντζάδες. Η ίδια λογική που χωροθετεί θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης στα πεζοδρόμια, θέσεις τουρισιτκών λεωφορείων στον ποδηλατόδρομο, που οδηγεί σε όλα τα παράξενα που βλέπουμε στη Ναύπακτο.
Αν ακολουθήσουμε την άποψη της κυκλοφορίας οχημάτων στις παραλίες, τότε αυτές θα παρουσιάζουν και το καλοκαίρι την εικόνα που έχουν την άνοιξη: αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια (τίνος άραγε;), αυτοκίνητα να πηγαίνουν ανάποδα, αυτοκίνητα παρκαρισμένα -παράνομα και στις δύο περιπτώσεις- στονποδηλατόδρομο ή απέναντι. Μια εικόνα καφρίλας με λίγα λόγια.
Εγώ θα προτιμούσα να ζω σε μια πόλη διαφορετική. Όπου ο κόσμος θα μπορεί να κάνει ποδήλατο χωρίς να βιάζουν το χώρο που του αναλογεί τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να περπατήσει χωρίς να κάνει ελιγμούς ανάμεσα σε λαμαρίνες, να αράξει και να χαλαρώσει χωρίς την εξάτμιση στο κεφάλι του, να μπορεί να κάτσει κάτω από τοπλατάνι την ώρα που παίζουν τα παιδιά του. Μια πόλη φιλική στον άνθρωπο, πιο κοντά στο μέτρο του, χωρίς θόρυβο, χωρίς την επιβολή του αυτοκινήτου. Μια πόλη όπως είναι η Ναύπακτος με κλειστές τις παραλίες. Παρεμπιπτόντως μια τέτοια πόλη είναι πιο ελκυστική επίσης και επομένως πιο επικερδής και για τους επαγγελματίες.
Πρέπει λοιπόν να παρατείνουνε το διάστημα της πεζοδρόμησης των παραλιών από άνοιξη έως και φθινόπωρο. Πρέπει να ενώσουμε το παραλιακό μας μέτωπο, είτε με τη δημιουργία του πεζοδρόμου που προβλέπει η μελέτη Ανδριωτάκη από Γρίμποβο έως λιμάνι, είτε με την πεζοδρόμηση της οδού Αποκαύκου. Πρέπει να ενώσουμε κεντρικά σημεία όπως πχ η πλατεία Φαρμάκη με το παραθαλάσσιο μέτωπο μέσω δικτύου πεζοδρόμων. Πρέπει φυσικά να δημιουργήσουμε χώρους στάθμευσης ώστε επιτέλους τα οχήματα να χρησιμοποιούν τις οδούς μόνο για να κινούνται. Για παράδειγμα στοΓρίμποβο υπάρχει η βόρεια πλευρά του Ξενία και ο χώρος των παζαριών που προσφέρονται για στάθμευση.
Κατανοώ ότι υπάρχει η διάσταση του πολιτικού κόστους. Ωστόσοτέτοιες αποφάσεις είναι που μένουν και χαρακτηρίζουν στο πέρασμα του χρόνου τους εκάστοτε διοικούντες. Αν σκεφτούμε ποια ονόματα θυμάται ο κόσμος της Ναυπάκτου θετικά, θα δούμε ότι σχετίζονται με τέτοιου εύρους και είδους παρεμβάσεις. Μετά από χρόνια κανένας δεν θυμάται πράγματα που αγγίζουν την καθημερινή λειτουργία. Αντίθετα, αυτό που μένει είναι ο χαρακτήρας της πόλης πριν και μετά από κάθε θητεία.
Ειδικά δε σε εποχές μειωμένων προσδοκιών όπως η τωρινή, οι ηγεσίες κρίνονται κυρίως από τη φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τη στάση τους σε τέτοιας φύσης ζητήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου