Συμμετέχουμε δυναμικά,
ψηφίζουμε ενωτικά,
για ισχυρό σωματείο.
Για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να νικάμε.
Αγαπητή συναδέλφισσα
Αγαπητέ συνάδελφε
Σου γράφουμε πάλι από ανάγκη. Έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί σου την αγανάκτηση, τη θλίψη, την οργή που νιώθουμε για όσα συμβαίνουν και όσα μας επιβάλλουν. Είμαστε θυμωμένοι με τον εαυτό μας αλλά και μαζί σου, γιατί δεν αντιδράσαμε όσο έπρεπε. Δεν ακούστηκε από όλους μας το ηχηρό «Όχι!» όταν έπρεπε να έχουμε ξεσηκωθεί όλοι. Μας επέβαλαν την κλοπή όσων είχαν οι προηγούμενες γενιές κατακτήσει με αγώνες εδώ και δεκαετίες. Αφήσαμε να κλέψουν τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας. Και το χειρότερο, επιτρέψαμε να μας ενοχοποιήσουν και να μας κάνουν να νιώσουμε συνένοχοι.
«είναι γιατί ο βαθμός μας
ήταν μικρός στη γενναιότητα
και στην ειλικρίνεια,
έχουμε, από καιρό,
κοπεί από απουσίες.» (1)
Και όλα αυτά γιατί…
Όταν κόβανε τις συντάξεις, δεν είπα τίποτα.
Δεν ήμουν συνταξιούχος.
Όταν γενικεύανε την ωρομισθία, δεν είπα τίποτα.
Δεν ήμουν ωρομίσθιος.
Όταν λεηλατούσαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία, δεν είπα τίποτα.
Είχα οικονομίες στην άκρη.
Όταν άφηναν ενάμιση εκατομμύριο ανασφάλιστους, δε μίλησα.
Ήμουν «ασφαλισμένος».
Όταν μοιράζανε την περίθαλψη στους ιδιώτες, δεν είπα τίποτα.
Δεν ήμουν άρρωστος.
Όταν το μηνιάτικο έγινε δεκαπενθήμερο, δεν είπα τίποτα.
Δούλευα κι «απέξω».
Όταν ήρθε η σειρά μου όμως, δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει.
Από την άλλη μεριά όμως τίποτα δεν έχει ακόμη τελειώσει. Στην Ελληνική κοινωνία, στο δημόσιο σχολείο υπήρξαν και σπίθες αντίστασης. Πρόσφατη είναι η πετυχημένη γενική απεργία στις 19 Οκτωβρίου αλλά και το ΟΧΙ των διαδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου. Αυτό ανάγκασε τους κρατούντες και τους έχοντες να αλλάξουν τακτική και να προσπαθήσουν να κερδίσουν την συναίνεση της κοινωνίας με την εκβιαστική κυβέρνηση συνεταιρισμού τους, με τον κ. Παπαδήμο επικεφαλής. Αυτό είναι και το μεγάλο τους πρόβλημα. Για να ολοκληρώσουν την ισοπέδωση της Ελληνικής κοινωνίας, πρέπει να κερδίσουν την σιωπή και την συναίνεση των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών. Βλέπεις συνάδελφε το φθηνό σχολείο με φτωχούς καθηγητές και μαθητές, που θέλει ο κ. Παπαδήμος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Γεωργιάδης και οι υποστηρικτές τους, απαιτεί και τη δική μας συναίνεση για να λειτουργήσει. Πρέπει εμείς να σκύψουμε το κεφάλι για να πετύχουν τα σχέδιά τους. Γι’ αυτό και θέλουμε να συζητήσουμε μαζί σου, χωρίς να μασάμε τα λόγια μας, το πώς θα βρούμε τρόπους η σπίθα της αντίστασης να γίνει ποτάμι λαϊκής οργής που θα σώσει την Ελληνική κοινωνία από την κατάρρευση.
«Μπρος στα παιδιά
στέκουμε λερωμένοι
και αμήχανοι.
Ζυγίζουμε το βάρος μας
απ’ το ένα πόδι στ’ άλλο
ενώ τα χέρια μας, επεξηγώντας,
πλέκουν στον αέρα σκαλωσιές του υψηλού
όπου εμείς οι ίδιοι τρέμουμε
να αναρριχηθούμε.
Χειρότερα ακόμη, τα κρύβουμε στις τσέπες
σαν να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε,
σαν να μην κάναμε τίποτα, ποτέ,
ή τα δένουμε πίσω απ’ την πλάτη
σα ν’ ανακρίνουμε το χρόνο
που μας πρόδωσε.
Τα ρούχα μας
δεν είναι ρούχα της δουλειάς
γεμάτα γράσσο, ιδρώτα ή κιμωλία.
Άλλες μουντζούρες μας βρωμίζουν.
Το ξέρουν, και το ξέρουμε.
Γι’ αυτό, όταν βρίσκουνε στο βλέμμα μας
μια ξεχασμένη θράκα εξέγερσης,
μια τίμια δυσπιστία εφηβείας,
μαζεύονται όλα, γύρω εκεί, να ζεσταθούν. (2)
Αν θέλουμε λοιπόν η ξεχασμένη θράκα της εξέγερσης να ζωντανέψει και να επιβάλλει τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη το δημόσιο σχολείο και η Ελληνική κοινωνία, είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε, όλοι μαζί, αυτή την υπόθεση στα χέρια μας.
Δυστυχώς, μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Είμαστε αναγκασμένοι, στο σωματείο μας, να αναμετρηθούμε με τον «κυβερνητικό» συνδικαλισμό του ρουσφετιού και των μικροεξυπηρετήσεων. Με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της αδράνειας και του «φαίνεσθαι». Να ξεπεράσουμε τον κομματικό πατριωτισμό. Να νικήσουμε την ιδιώτευση, την απογοήτευση, την κατήφεια. Να δοκιμάσουμε νέες μεθόδους με στόχο τη συνδικαλιστική δραστηριοποίηση, να δημιουργήσουμε νέο ελκυστικό συνδικαλιστικό λόγο, να δώσουμε και την ψυχή μας για να ζωντανέψουν τα σωματεία.
Στα πανό των επόμενων διαδηλώσεων, στα συνθήματα των απεργιών μας να γράψουμε με όσο γίνεται μεγαλύτερα γράμματα:
«Είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε
πως μπορούμε να είμαστε ζωντανοί κι ευτυχισμένοι,
μόνο αν είναι και οι άλλοι.»
Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι ανοίγουμε τα φτερά μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να πετάξουμε. Όμως οι γλάροι δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αν δεν ανοίξουν τα φτερά τους. Κι εμάς το πέταγμά τους μας συγκινεί ακόμα!
Για να τελειώσουμε αγαπητή συναδέλφισσα και αγαπητέ συνάδελφε. Την Πέμπτη 1η Δεκεμβρίου δεν έχουμε μόνο τις εκλογές του σωματείου μας. Από τις 10 το πρωί, στο Τρικούπειο, θα είμαστε μαζεμένοι, όλοι μαζί, για να συζητήσουμε στη συνέλευσή μας. Αυτά που έχουμε μπροστά μας είναι δύσκολα, δεν σηκώνουν εύκολες απαντήσεις και απαιτούν τη συμμετοχή όλων μας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Αν η συζήτηση στη συνέλευσή μας είναι ουσιαστική, αν πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, θα έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα. Και ας μην ξεχνάμε ότι και η πιο μεγάλη πορεία προς τα μπρος, αρχίζει με ένα μικρό πρώτο βήμα.
Από τη μεριά μας η μοναδική υπόσχεση (υποχρέωση) που μπορούμε να δώσουμε είναι ότι στα δύσκολα χρόνια που έχουμε μπροστά μας, θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να ζήσουμε ξανά στιγμές ανάτασης, ενότητας και αγώνα στο συνδικαλιστικό μας κίνημα
Ανεξάρτητη Συνεργασία Καθηγητών
(1) και (2): Αποσπάσματα από το ποίημα «Τέλος διδακτικής ώρας»,
από την συλλογή «Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς»,
της Μαρίας Σφήκα, καθηγήτριας Αγγλικών στο 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου